Читать книгу 📗 "Даўняе, незабыўнае... - Вячаслаў АДАМЧЫК"
— Зоня!—вырвалася ў мяне з грудзей, я памкнуўся быў да яе, але не ўбачыў Зоні. Помню, бег вуліцаю, не разбіраючы, куды бягу І чаго бягу. Здаецца, чуў яе голас—«Уладак! Уладак!», але, апынуўшыся ў чыстым поли убачыў дарогу і пайшоў з Бярозаўкі.
