Читать книгу 📗 "Лидия Оробей - Памяць (на белорусском языке)"
- Давай я вазьму, - прасiў цяпер старэйшы сын i працягваў руку, гатовы ўзяць тую ношу.
Але i старэйшаму сыну мацi не аддала пакета. Яна энергiчна iшла наперад, прыгожа ставячы стройныя ногi, прытрымлiваючы рукою гронкi вiнаграду, якiя маглi кожную хвiлiну вывалiцца ёй пад ногi. I па тым, як iшла яна - высокая, светлавалосая, гордая, як каралева, - было вiдаць, што яна шчаслiвая. Што ёй добра вось так iсцi i яе ноша ёй зусiм не замiнае.
1965 г.
